In Denham is het water groen
Blijf op de hoogte en volg Raquel
18 Juli 2012 | Australië, Denham
RAQUEL:
Voordat het leven in het water begon, vooordat er uberhaupt leven was, was de zee een warme soep en de stromatolites overheersden de wereld. Deze cyanobacterie hebben ijstijden, de tijd van de dinosaurusen en de hersende mens overleefd. And still going on. Wel is waar enkel in Hamelin Pool... Ze zijn geluidslose getuige van de vernietigend verloop van tijd. Indrukkwekkend in hun smpele aanwezigheid. Nog steeds kokend in een lauw warm zeessoep. Zonder hun, geen zuurstof in het water; zonder zuurstof geen eerste levensvorm, uiteindelijk geen mens.
Woensdag ochtend weer zo vroeg. Close encounter in Monkey Mia. Vanaf 7:15 AM op het strand, en dat houdt in om 6:15 opstaan...oeffff! De dolfijnen zijn laat vanochtend (koffie, please!). Met het zeer koude water tot aan onze knieen wachten wij geduldig in de kou tot dat ze beslissen om naar ons te komen kijken. Een heel lange rij toeristen, klein en groot, dik en dun, kalend viertigers, vriendelijk oma’s, strakke blonde meisjes, veel kinderen, en dan ... ik, met mijn trainningsbroek opgerold tot over mijn knieen en mijn vier lagen kleding bovenop. Niet verbazend dat de dolfijnen maar eventjes komen kijken en dan zich omkeerden. Eindelijk komen ze dichterbij totdat ze op een half meter van onze knieen in het ondiepe water spelen. De andere mensen, de hele wereld verdwijnt om ons heen. De magie van de intensiteit van het nu. Maar... wie kijkt naar wie?
Shark Bay komt op zijn best tot recht vanuit een zeilboot. Liefs snel. Het geluid, de wind, de dolfeinen springend om je heen, en vooral de ruimte. Transparente turquoise wateren met wolken van zeewier waar de dugons grazen. Zullen ook de zielen van overleden VOCzeeliederen onder de gele zonsondergang glimlachen?
De volgende ochtend een last op ons hart en een dikke keel bij het vertrek van Shark Bay. Zullen we ooit terug komen? Maar dan was Shark Bay nog niet bereid om ons te laten gaan. Nog een laatste wonderlijke geheim: Shell Beach. Voor ons ogen en onder onze voeten milliarden kokkeltjes. De spierwitte minuscule perfecte schelpjes kraken onder onze tenen. Zo mooi. Zo delicaat. Helemaal alleen, op een stralend wit schepjesstrand. Nooit zoiets moois gezien. Paula wil hier trouwen.
Voordat het leven in het water begon, vooordat er uberhaupt leven was, was de zee een warme soep en de stromatolites overheersden de wereld. Deze cyanobacterie hebben ijstijden, de tijd van de dinosaurusen en de hersende mens overleefd. And still going on. Wel is waar enkel in Hamelin Pool... Ze zijn geluidslose getuige van de vernietigend verloop van tijd. Indrukkwekkend in hun smpele aanwezigheid. Nog steeds kokend in een lauw warm zeessoep. Zonder hun, geen zuurstof in het water; zonder zuurstof geen eerste levensvorm, uiteindelijk geen mens.
Woensdag ochtend weer zo vroeg. Close encounter in Monkey Mia. Vanaf 7:15 AM op het strand, en dat houdt in om 6:15 opstaan...oeffff! De dolfijnen zijn laat vanochtend (koffie, please!). Met het zeer koude water tot aan onze knieen wachten wij geduldig in de kou tot dat ze beslissen om naar ons te komen kijken. Een heel lange rij toeristen, klein en groot, dik en dun, kalend viertigers, vriendelijk oma’s, strakke blonde meisjes, veel kinderen, en dan ... ik, met mijn trainningsbroek opgerold tot over mijn knieen en mijn vier lagen kleding bovenop. Niet verbazend dat de dolfijnen maar eventjes komen kijken en dan zich omkeerden. Eindelijk komen ze dichterbij totdat ze op een half meter van onze knieen in het ondiepe water spelen. De andere mensen, de hele wereld verdwijnt om ons heen. De magie van de intensiteit van het nu. Maar... wie kijkt naar wie?
Shark Bay komt op zijn best tot recht vanuit een zeilboot. Liefs snel. Het geluid, de wind, de dolfeinen springend om je heen, en vooral de ruimte. Transparente turquoise wateren met wolken van zeewier waar de dugons grazen. Zullen ook de zielen van overleden VOCzeeliederen onder de gele zonsondergang glimlachen?
De volgende ochtend een last op ons hart en een dikke keel bij het vertrek van Shark Bay. Zullen we ooit terug komen? Maar dan was Shark Bay nog niet bereid om ons te laten gaan. Nog een laatste wonderlijke geheim: Shell Beach. Voor ons ogen en onder onze voeten milliarden kokkeltjes. De spierwitte minuscule perfecte schelpjes kraken onder onze tenen. Zo mooi. Zo delicaat. Helemaal alleen, op een stralend wit schepjesstrand. Nooit zoiets moois gezien. Paula wil hier trouwen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
