Termieten smaken naar pepermunt !

PETER :
Het wintert aardig door in onze kikkerlandje. Aan het begin van de Hollandse Delta van Maas en Waal is het water tot aan de dijken gestegen. Een grijze lucht zal dit typische Hollandse landschap binnen een paar uurtjes gaan toedekken met een witte winterse deken. Hoe anders zal het zijn in de Orinoco Delta waar Raquel en Paula op dit moment verblijven..... Geen GSM, noch Internet alleen een jungle vol met bijzondere flora, fauna en indianen. Vanmiddag - voor ons vanavond - komt aan hun verblijf daar een eind. Ze zullen dan na een rit van een uur of twee afgezet worden op het vliegveld van Maturin om vervolgens terug te vliegen naar Caracas. Ik kijk uit naar hun reisverslag. Hou de site dus in de gaten! Ben jij net zo nieuwsgierig als ik, dan kun je vast een voorproefje nemen op http://orinocodelta.com/picture_show/index.htm.

PAULA :
Beste allemaal,
Sorry dat we niet eerder schreven maar in de orinoco was geen computer :(
dus ik vertel het een beetje kort samengevat.
Ik heb met indianenkinderen gezwommen, pirañas gevist en daarna ze opgegeten, we hebben een wandelingetje in het oerwoud gemaakt. Ik was toen 2x in het water gevallen.
Het stomme van de Orinoco is dat er veel te veel muggen zijn. Malariamuggen. We zitten helemaal onder de muggenbulten, maar we hebben medicijn. Oh ja, in Nederland ligt er sneeuw, maar wij zijn lekker bruin geworden.
In de Deltalodge waren we helemaal alleen. Als je stil was hoorde je alleen de brulapen en de vogels schreeuwen. We hebben geslapen in een soort hutje op palen. We sliepen als roosjes daar. Mijn moeder heeft termieten gegeten. Dat doen de Indianen hier ook. Ze smaakten naar pepermunt zei ze. Ik heb het toch maar niet geprobeerd. Er waren daar heel veel schildpadden en een papegaai. De papegaai wilde steeds spelen. Nu zijn we eerst weer terug in Caracas. Morgen gaan we naar Maracaibo.

RAQUEL :
Denkend aan de Orinoco, zie ik brede rivieren door oneindig oerwoud gaan...dat is mijn eerste indruk van de Orinoco, een tropisch Biesbosch vol palmbomen,indianen in palafitos en vreemde geluiden.Je hoeft er niet eens veel moeite voor te doen om je de oude galeón, vol ruige en vermoeide conquistadores die de omgeving aan het bewonderen zijn, net als ik..., te verbeelden. Een nieuw wereld!
Onze hut is een indiaanse palafito in & op het water: een paar palen met een palmbladdak, een houten vloer en (belangrijkste verschil voor de bloeddorstige piri-piri muggen) mosquitogaas in plaats van muren. Het laatste lijkt heel prettig te zijn voor de familie vleermuis die ondesteboven aan onze muren hangt bij aankomst!
Capucijnapen in palmbomen, toekannen in een vlucht, vreemde dikke bruine vogels met een kuif, op zoek naar de toninas (roze rivierdolfijnen). In de verte horen we de aangstaanjagend geluid van de brulapen en het schril gekrijs van ontelbare papegaaien. Dan de oneindige stilte. Zo plots valt de nacht. Bij zonsopgang word je wakker door het geluid van apen, papegaaien en motorboten.Het brult van het leven. Maar dat duurt maar een uurtje, als de zon hoog staat verstilt het oerwoud en is het bijna geluidloos, op het gepiep van een toekan of het gezoem van een libelle na.
Na het onbijt en het dagelijks gespeel met Gloriana (een Warao meisje van 3), Coco de hond, Rumba de dansende blauwe ara, en Marìa de tarantula met oranje voetjes, gaan we met Clemente op de motorboot. Paula zorgt voor een snelheid ver boven de toegestane limieten in nl. Boeg en hekgolven spelen samen in uitbundig met het water. Zij geniet.Ik hou me erg goed vast en probeer cool te lijken ...
Wij gaan wandelen diep in het mangrove oerwoud. Wandelen is relatief. We zakken tot de knieen in de zachte stinkende modder en moeten een boom kappen om okseldiepe wakken te overbruggen. Een wereld van bomen,geluiden, water,warmte en muggen. Veel geleerd over de manier van de warao niet in maar met de oerwoud om te leven. Water van vruchten en takken gedronken, pulp tegen nierval of hoofpijn, loktrompetten van bladeren voor de jacht op capibaras... gelukkig wel een aparte toilet. Paula was heel stoer bij het klimmen en klauteren totdat ze 3 keer in een zeer diepe plas viel. Haar oude moeder bleef droog :) !
Paula is wel een kei met de kano. Zelfs in de uitgeholde bomenstammen van de waraos kan ze varen.Iedereen kijkt naar haar met bewondering. Zij straalt!
Op bezoek bij de Waraos. Zij zijn zeer timide mensen, die glimlachen en niet durven terug te praten. Ze wonen in palafitos helemaal open met een paar chinchorros (palmweefsel hangmaten), touwen om een paar t-shirts of plasticzakken ,een houten vuurtje en kinderen. Veel, veel kinderen met grote mooie ogen en stralende glimlachen.Maar ook erg jonge meisjes (11-12 jaar) al zwanger vaak door een oudere man die al een aantal andere families onderhoudt ergens anders..Meisjes zijn vaak niet duurder dan een fles rhum!, vrouwen met 12 a 20 kinderen... Chavez geeft ze motoren voor de boten maar niet de waardigheid voor de vrouw of de pil!
Op bezoek bij Bernardine, een hardwerkend indiannen vrouw van 43 met al 12 kinderen en een paar kleinkinderen. Een paar kinderen springen in hun onderbroek in het water. Paula zwemt mee en in de kortste tijd zijn ze aan het lachen en spetteren. Andere werelden, toch geen verschil.
De volgende dag piranhas vissen. Een takje, een stuk oud visgaar, een geroeste spijker als gewicht en en haak...en veel stukjes bloedend vlees. Pech, ze zijn slim. Ze eten kleine stukjes vlees en dan vluchten voordat we onze hengels optillen. Toch hebben we er 2 gevangen en daarna met veel plezier opgegeten.
Het water is blauw. De lucht is blauw. Apart van een enkel motorboot alles is stil. Rust. Ik heb geleerd te houden van de Delta.