Caracas, the rode stad, groen door militairen,
Door: Raquel
Blijf op de hoogte en volg Raquel
27 December 2010 | Venezuela, Caracas
RAQUEL :
Vanochtend vroeg op pad om de oneindige files van Caracas te trotseren. Hier is benzine zo zwaar gesubsideerd dat het letterlijk goedkoper dan water is geworden. 1 liter benzine is 0.97 BF(0.40 $), duurder dan een kleine fles water van 75cc. Dat creeert immense files die niet op te lossen zijn met die ene krakkemikkige autosnelweg die de stad doorkruist. Enorme smog is een gevolg hiervan. Roetfilter, forget it! Je bent al blij als je niet vergast wordt door de pikzwarte stinkende wolk van de auto voor je. Hier stapt men in de auto om 5 uur om 8.30 op het werk te zijn ... en dan klagen we!!!
Na de chaos van het verkeer is zo´n prachtig XIX eeuw kerkhof een verademing. De minuscuul administratiekantoor bij de ingang wordt goed in de gaten gehouden door de menigte (iemand zijn dood is een andere zijn krot). In de Cementerio del Este , tussen de marmeren pietàs, heerst de rust. Daar ligt Maria Francia, tussen ontelbaar stapels schoolboeken, en de pragmatisch "san" Agustín, specialiteit: makelaar. Iets verder sigaarrokkende en crimineel uitziende hiphop gasten. Ze bewaken de graven van "Ratón" en zijn malandros, moderne "heilige" gelijk Robin Hood met baggy jeans en zonnenbril; volgens hen was hij door en door moedig en goed want "hij moorde nooit met een pistol, enkel met een mes, van dichtbij". Die bijzondere ontmoeting met deze patero gaf me kippenvel en zal me lang heugen.
Terug in de hoofdstad met het drukkende gevoel van de immer noodzakelijke alertheid die je altijd vergezelt. Propaganda op de muren, vuilnis en verval. Het huis van Bolivar en het Museo Bolivariano verduidelijkt de herschrijving van de geschiedenis en de vergoddelijking van een historische figuur voor eigen politieke doelen zoals je dat vaker ziet in dictatoriale regimes. En dan die brug boven de brede laan waar willekeurige mensen zijn gedood door scherpschutters, enkel omdat ze demonstreerden. Een monument als eeuwige herinnering aan de "patriotten" die tegen de volk zich keerden. Bittere tranen van hopeloosheid. Arrogante machtsbeluste militairen zwaaien met hun mitrailleurs.
Ik maak me zorgen over dit land.
Vanochtend vroeg op pad om de oneindige files van Caracas te trotseren. Hier is benzine zo zwaar gesubsideerd dat het letterlijk goedkoper dan water is geworden. 1 liter benzine is 0.97 BF(0.40 $), duurder dan een kleine fles water van 75cc. Dat creeert immense files die niet op te lossen zijn met die ene krakkemikkige autosnelweg die de stad doorkruist. Enorme smog is een gevolg hiervan. Roetfilter, forget it! Je bent al blij als je niet vergast wordt door de pikzwarte stinkende wolk van de auto voor je. Hier stapt men in de auto om 5 uur om 8.30 op het werk te zijn ... en dan klagen we!!!
Na de chaos van het verkeer is zo´n prachtig XIX eeuw kerkhof een verademing. De minuscuul administratiekantoor bij de ingang wordt goed in de gaten gehouden door de menigte (iemand zijn dood is een andere zijn krot). In de Cementerio del Este , tussen de marmeren pietàs, heerst de rust. Daar ligt Maria Francia, tussen ontelbaar stapels schoolboeken, en de pragmatisch "san" Agustín, specialiteit: makelaar. Iets verder sigaarrokkende en crimineel uitziende hiphop gasten. Ze bewaken de graven van "Ratón" en zijn malandros, moderne "heilige" gelijk Robin Hood met baggy jeans en zonnenbril; volgens hen was hij door en door moedig en goed want "hij moorde nooit met een pistol, enkel met een mes, van dichtbij". Die bijzondere ontmoeting met deze patero gaf me kippenvel en zal me lang heugen.
Terug in de hoofdstad met het drukkende gevoel van de immer noodzakelijke alertheid die je altijd vergezelt. Propaganda op de muren, vuilnis en verval. Het huis van Bolivar en het Museo Bolivariano verduidelijkt de herschrijving van de geschiedenis en de vergoddelijking van een historische figuur voor eigen politieke doelen zoals je dat vaker ziet in dictatoriale regimes. En dan die brug boven de brede laan waar willekeurige mensen zijn gedood door scherpschutters, enkel omdat ze demonstreerden. Een monument als eeuwige herinnering aan de "patriotten" die tegen de volk zich keerden. Bittere tranen van hopeloosheid. Arrogante machtsbeluste militairen zwaaien met hun mitrailleurs.
Ik maak me zorgen over dit land.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
